Horen, zien en voelen

 Monnikenwerk dag 4,

Afgelopen woensdag was ik niet alleen aan het werk met mijn houtsnede van de Noordkant van de kerk, maar sprak ik ook bijna een uur lang met de predikant. Het werd een mooi gesprek over kunst, techniek, onze voorgangers en vooral over verwondering. Voor ons beide een drijfveer in ons werk. Daarom werd deze verwondering de rode draad in de dienst van afgelopen zondag. Mijn houtsneden en drijfveren werden vertaald naar woorden. Woorden die door de gemeente aandachtig werden gehoord. Hierdoor realiseerde ik mij dat mijn werk gaat over kijken, goed kijken, en vooral zien en veel minder over woorden.

Aansluitend bekeken de bezoekers de houtsneden die tot nu toe zijn ontstaan. In de overdenking benoemde de predikant mijn prent 'het hart dat je binnen laat'.  En hoe hij het hart op de buitendeuren tot nu toe niet op deze manier had opgemerkt. Hoe zien met andere ogen iets nieuws toonde. 

Naast zien is in mijn werk ook voelen een belangrijk onderdeel. Allereerst op het moment van verwondering, iets raakt mij, spoort mij aan. En vervolgens tijdens het gutsen kijk en voel ik continue of ik genoeg heb weggesneden. Mijn vingertoppen tasten de snedes af op zoek naar rafelige randjes en diepte verschillen. Vegen de houtkrullen van de plaat.

Na afloop van de dienst gebeurde er iets moois, een ouder echtpaar verliet als laatste de kerk. Bij de deur bleven ze staan en pakte mevrouw de hand van haar man en liet hem het hart op de deur voelen. Ik zag zijn hand zoekend over de vorm gaan, met zijn vingers tastte hij het hart af. Het gebaar raakte mij, voelen en zien samen.