Inspiratie: Käthe Kollwitz Museum Keulen

Praying Girl van Käthe Kollwitz - ets

Diep en diep onder de indruk ben ik al tijden van het werk van Käthe Kollwitz. Een Duitse kunstenares die leefde van 1867 tot 1945 in Duitsland. Al vroeg, op haar 14e, werd haar tekentalent ontdekt en kreeg zij les van een kopergraveur. Na haar huwelijk met de arts Karl Kollwitz vestigden zij zich in een arbeiderswijk in Berlijn. Wat ze daar en in de praktijk van haar man zag gebeuren werd onderwerp in haar werk. In 1904 bezocht zij Parijs en daar volgde zij ook een beeldhouwopleiding. Vanaf die tijd maakt zij ook sculpturen. In de eerste wereldoorlog verliest ze haar zoon en vanaf dat moment is het thema verdriet volop aanwezig in haar werk. Voor haar zoon en de met hem gevallen soldaten maakt zij een beroemd grafmonument van rouwende ouders, waarvoor zijzelf en haar man model stonden. Dit monument staat bij de militaire begraafplaats in de Belgische plaats Vladslo.

Afgelopen zomer was ik in Keulen en daar is een museum gewijd aan haar werk. Ruim twee uur dwaalde ik langs haar tekeningen, etsen, houtsnedes en sculpturen. Haar werk is ontstaan in een periode waarin het in Europa erg onrustig was, veel honger, armoede, verdriet, oorlogen en ziektes. En dat zie je in haar werk, zij tekende wat ze zag. Een weversopstand, de boerenoorlog, weduwes, moeders met kinderen. Lopend langs haar werk snijdt haar werk in je ziel. Een bezoek aan een expositie van haar werk blijft nog wel even aanwezig in je lichaam.

Selbstbildnis, bron: http://www.cologne-tourism.com

Iemand vroeg mij laatst waarom ik het werk dan zo mooi vind, wanneer de boosheid, het verdriet en de ellende zo voelbaar is. Ik denk dat juist dat het is, het werk slaagt er in veel emotie over te brengen op degene die haar werk bekijkt. Gecombineerd met een geweldig groot talent voor tekenen maakt dat haar werk binnenkomt. De soepele lijnvoering, de tot in perfectie uitgewerkte etsen, de figuren kloppen, geen moment ontstaat er ergernis over een storende lijn of detail, alles bij elkaar maakt dat ik heel stil het museum weer verlaat.

Zelf zoek ik in mijn werk vaak naar de schoonheid van het leven, zij laat in haar werk het tegenovergestelde zien. Het rauwe, pijnlijke leven. Persoonlijk vind ik dat heel knap en gedurfd om emoties zo te verbeelden en tonen.

Een van de werken die nog lang bij mij bleef hangen is een houtsnede van een weduwe. Vlot gestoken uit hout werd ik getroffen door de trouwring om haar ringvinger. Hier wordt met een paar kleine elementen, de ring, de houding van de handen een heel verhaal verteld.

Mocht je de komende tijd naar Keulen of Berlijn gaan, in beide steden is een Käthe Kollwitz museum, een bezoek kan ik je zeker aanraden, maar je bent bij deze ook alvast gewaarschuwd.

bron: Kölner Museums-bulletin 

bron: Kölner Museums-Bulletin